Το Thanksgiving του οικοδεσπότη Μουφ

Λοιπόν πέρσυ οργάνωσα για πρώτη φορά μόνη μου το Thanksgiving σπίτι μου διότι συνήθως με καλούνε και τους πάω μερικά καλούδια όπως συνηθίζεται εδώ. Αυτή τη φορά μαγείρεψα τα κύρια πιάτα εγώ και μου φέρανε καλούδια.

Το Μουφ αποδείχθηκε πολύ ευσυνείδητος οικοδεσπότης που σημαίνει ότι δεν πολυπήδηξε πάνω σε κόσμο, ούτε επιτέθηκε στα φαγιά ωσάν ταύρος εν υαλοπωλείωι. Βεβαίως του είχα πει διεξοδικά ότι πρωινό θα φάει λίγο διότι θα φάει τα θενκσγκιβιτιάτικα που αποτελούνται κυρίως από:

1) Μια γαλοπούλα
2) Γέμιση
3) Σαλάτα
4) Γλυκοπατάτα ή πουρέ αυτής
5) Κίνουα, το πρωτεϊνούχο δημητριακό που τρώγανε οι βασιλιάδες και οι πρίγκηπες των Μάγια
6) Cranberry sauce που δεν έχω ιδέα πώς μεταφράζεται ελληνιστί

Τώρα το Μουφ πήρε πολύ σοβαρά το όλον θέμα, οπότε κάθισε μπροστά στο φούρνο για τέσσερεις ώρες φυλάγοντας τη γαλοπούλα. Το περίεργο είναι ότι ξέρει πώς να φτιάξει ΚΑΙ αυτήν!! Βασικά από καιρό σε καιρό πρέπει να βάζει κανείς ειδικό θερμόμετρο μέσα στο μπούτι ώστε να δει αν η θερμοκρασία κοντά στο κόκκαλο είναι 180 Φαρενάιτ, οπότε το φαΐ είναι έτοιμο. Στις τέσσερεις ώρες και ένα τέταρτο, αφού είχα αρχίσει να τα παίζω, το Μουφ ήρθε ανήσυχο και άρχισε να χτυπιέται, το οποίο σημαίνει ότι ο φούρνος πρέπει να σβήσει πάραυτα. Όντως η θερμοκρασία ήταν 180 Φαρενάιτ ακριβώς!

Μετά όμως αρχίσανε τα δύσκολα. Η γαλοπούλα έπρεπε πρώτον να κονσομάρει και δεύτερον έπρεπε να φτάσουν οι καλεσμένοι διότι δε μ' αρέσει να τους κάνω να περιμένουν, ως γίνεται συνήθως, και έτσι είχα κάνει τη γαλοπούλα εγκαίρως. Πήρα λοιπόν τις παρακάτω φωτογραφίες με το Μουφ μπροστά στη γαλοπούλα. Στην πρώτη κάθεται στρατιωτάκι, φανερά ελπίζοντας ότι θα του την προσφέρω αν κάτσει, ενώ στη δεύτερη έχει αρχίζει να παρακαλάει και να τσαντίζεται διότι όλα κι όλα! Ο κόσμος πρέπει να έρχεται στην ώρα του!





Φανταστείτε τώρα και το αγαπημένο τραγουδάκι του Μουφ να παίζει με τίτλο Corndogs, τελείως βλαχο-country:



Αφορά δε αυτά τα αηδιαστικά και ανθυγιεινότατα αμερικανικά λουκάνικα τηγανισμένα με καλαμποκάλευρο - μπουκιά και κλείνουν οι αρτηρίες!!

Πλάκα έχει όμως το τραγουδάκι και λέω να το πάρω για ringtone στο κινητό! Ένα άλλο αγαπημένο τραγουδάκι είναι Ο Τελευταίος Αληθινός Καομπόυς!!

Τελοσπάντων, στο μεταξύ καθάρισα το μέρος από τα κουτιά που βλέπετε στο βάθος, ήρθαν ο κόσμος και το Μουφ τους οδήγησε στο τραπέζι διότι δεν του αρέσουν οι χασομέρηδες όταν υπάρχει φαΐ. Του έδωσα κι αυτουνού από λίγο και του άρεσε κυρίως η γέμιση που την έκανα ελληνική αντί για τα αμερικανικά στουμπώματα. Εκεί που έγινε η μεγάλη πλάκα όμως ήταν όταν το Μουφ έδειξε το μέγεθος της γενναιοδωρίας και φιλοξενίας του ως άλλος Ξένιος Ζευς: με το που τελειώσανε ο κόσμος τις μπουκιές τους, τους έκανε νεύμα να τσακιστούνε να σηκωθούνε να πάρουνε κι άλλο φαΐ διότι ήθελε να φάει και το ίδιο.

Μόλις γίνανε τα παραπάνω, ηρέμησε, είδε ότι τρίτη φορά δεν του δίνω, οπότε πήγε και ξάπλωσε κάτω από το τραπέζι χωρίς να ενοχλεί κανέναν!!

 Κουφές εντολές

Έκανα λοιπόν πριν από τρία χρόνια ένα τραπέζι που με κούρασε πάρα πολύ και ξύπνησα την άλλη μέρα μετά από 11 ώρες ύπνου με ένα Μουφ ανήσυχο για την υποτιθέμενη τεμπελιά και αδιαφορία μου για το στομάχι του. Σηκώθηκα στα τυφλά να το ταΐσω ώστε να σταματήσει να μου τα πρήζει και μετά φυσικά ήθελε τουαλέτα. Εφόσον εξακολουθούσα να είμαι κουρασμένη και δεν έβρισκα αμέσως τα σύνεργα, δηλαδή το μακρύ λουρί των 12 μέτρων για να τον βγάλω στον κήπο που είναι αφύλαχτος, αποφάσισα να τον αφήσω να βγει μόνος του. Φυσικά το πρόβλημα ήταν ότι ήθελα να γυρίσει πίσω αμέσως και να μην πάει στα σκουπίδια της διπλανής ή εξαφανιστεί σε κανά χωράφι. Έτσι μάλιστα και χαθεί και τον βρουν οι μπάτσοι ενδέχεται να μου ρίξουν και πρόστιμο.

Θυμήθηκα λοιπόν αυτό που μου είπαν οι πιο σχετικοί περί τη σκυλοεκπαίδευση στο παρελθόν, δηλαδή ότι το όνομά του ο σκύλος δεν το βλέπει με τον ίδιο τρόπο που το βλέπουμε εμείς. Είναι απλά μια εντολή. Και ναι μεν έρχεται το Μουφ άμα το φωνάζω, δυστυχώς συνήθως όταν εκείνο το κρίνει σωστό, αλλά άμα θέλει να εξαφανιστεί με γράφει κανονικά. Όπως είπα λοιπόν ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν είχα όρεξη να βγω πρωινιάτικα έξω αναμαλλιασμένη, με τις ρόμπες και την πατημένη παντόφλα (έβαλε και ψύχρα) να φωνάζω "Άτταλεεεεεε!", "Μουφ" και όλα τα υποκοριστικά αυτών και να με γράφει το βρωμό-Μουφο που σημειωτέον έτσι και το δω γίνεται βολίδα και τρέχει γρηγορότερα από μένα.

Μόλις λοιπόν είδα ότι τελείωσε με τα τσίσα και τα κακάκια του έκανα απλώς πίσω και φώναξα με ενθουσιασμό:

"Ατταλε!! ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ!!!!!"



Μιλάμε, ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕ το Μουφ! Τέτοιο τρεχαλητό δεν έχω ξαναδει ποτέ μου!! Αφού κουτρουβάλησε στο δρόμο κι έκανε τούμπα!!! Άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπετε!! Πήγε ίσια στο ψυγείο και κάθισε σε στάση προσοχής!! Επειδή δε έκανε ό,τι του είπα τον επιβράβευσα με ένα μικρό κομματάκι μπιφτέκι για να μην το θεωρήσει κόλπο και δεν ξανάρθει στο μέλλον!!!!

Τι να πω πλέον.... Ό,τι και να πω θα είναι λίγο..... Ακολουθεί φωτογραφία Μουφ από άλλη φάση με τα μπιφτέκια γκρο πλαν με τη σάλτσα ντομάτα και τις πατάτες Russet (τις ντόπιες κόκκινες) και το λιχούδη να περιμένει διακαώς από κάτω:

Dognition

Είναι το όνομα ενός ερευνητικού προγράμματος του Πανεπιστημίου Duke της Βόρειας Καρολίνας που μελετά την ευφυΐα και την προσωπικότητα των σκύλων με βάση την εκπαίδευση. ´Εχουν σελίδα που δίνει προγράμματα εκπάιδευσης και ψυχολογικά τεστ. Βρήκα κουπόνι έκπτωσης και αγόρασα ένα χρόνο συνδρομή για το Μουφ. Αυτή τη εποχή κάνουμε αξιολόγηση. Το Μουφ τρελλαίνεται με τα παιχνίδια και πολύ παρεξηγήθηκε που σταματήσαμε μετά από τρία τέταρτα.

Τα παρακάτω βίντεα θα σας διαφωτίσουν περισσότερο:

Η σελίδα είναι εδώ: http://dognition.com 

Σουφικό Ικαρίας

Το μυστικό της μακροζωΐας, λέει, βρήκα και ένα βίντεο της Νταϊάνας Κόχυλα που είναι Ικαριώτισσα και Ελληνο-Αμερικάνα, οπότε το ξεσήκωσα:

Ορίστε και οι τελευταίες αμερικανικές αναλύσεις για τη μακροζωία της Ικαρίας και την κουζίνα της:

http://www.nytimes.com/2012/10/28/magazine/the-island-where-people-forget-to-die.html?pagewanted=all&_r=0

http://6thfloor.blogs.nytimes.com/2012/10/25/eat-like-an-ikarian/

http://www.bluezones.com/live-longer/education/expeditions/ikaria-greece/

http://www.businessinsider.com/ikaria-greece-longevity-secrets-2012-7?op=1

http://articles.washingtonpost.com/2013-01-31/lifestyle/36656170_1_greek-island-greek-husband-aegean-sea

http://ac360.blogs.cnn.com/2009/04/22/ikarian-diet-a-key-to-health-and-longevity/

http://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-20924967

Το Μουφ μιλάμε, έχει πάθει μεγάλη πλάκα! Όχι μόνον περιμένει να γίνει το φαγητό, αλλά με παρακολουθούσε και ακολουθούσε ό,τι και να έκανα. Αφήστε που πιστεύω ότι όταν κάνω κάτι τέτοια ελληνικά πολύπλοκα με κοιτάζει και με θαυμασμό! Όταν το έβαλα κιόλας να ψηθεί τελικά, μου κούναγε και την ουρά του λες και μου έδινε συγχαρητήρια. Το θέμα τώρα είναι ότι το 'χω πνίξει στο ελαιόλαδο, αλλά το ελαιόλαδο κάνει καλό. 

Ορίστε θέαμα:

Πού κατοικοεδρεύει το Μουφ


Στο Ιλλινόι των ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην πόλη που χαϊδευτικά αποκαλώ Καλαμποκιστάν για ευνόητους λόγους. Για να σας κάνω λοιπόν λίγο μάθημα γεωγραφίας του ξακουστού ανά τα καλαμπόκια και τα corn dogs Καλαμποκιστάν.

Το πραγματικό όνομα του Καλαμποκιστάν είναι Springfield και είμεθα, περικαλώ, κοτζαμάμ (τουρκιστί koşkocam) πρωτεύουσα! Το μεγάλο μας κόμπλεξ είναι ότι το Σικάγο μας τρώει από κουλτούρα, οπότε είμαστε πράσινοι από ζήλεια και στον κόσμο λέμε ότι μας υποβλέπει συνεχώς! Μερικοί δε Καλαμποκιστανοί πρόσφατα πρότειναν να πετάξουμε το "κράτος" του Σικάγου (κατά το θεσσαλονικιώτικο "κράτος" των Αθηνών) από το Ιλλινόι διότι μας τη σπάει στις εκλογές και δεν μπορούμε να βγάλουμε με την ησυχία μας κάργα ακροδεξιούς φασίστες και φανατίκλες προτεσταντάρες χριστιανάρες!

Για τεσσεράμισυ χρόνια, το Μουφ κι εγώ λοιπόν κατοικούσαμε στην Κάτω Καλαμποκιά, δηλαδή στο όμορφο Sherman, που βρίσκεται λίγο βόρεια του Καλαμποκιστάν. Το Sherman πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο στρατηγό που κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο τα 'κανε στάχτη και μπούρμπερη στην Ατλάντα, αν έχετε δει στην ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος, συμβάλλοντας στη νίκη των Βορείων, δηλαδή των Γιάγκηδων, κατά των evil Νοτίων. Βρισκόμαστε λίγο πιο κάτω από την Άνω Καλαμποκιά, δηλαδή το κεφαλοχώρι μας το Williamsville που έχει το μοναδικό σχολείο της αμέσως περιοχής και, το κυριότερο, νερό ώστε να πλενόμαστε και να μην κορακιάσουμε. Άλλα τρομερά κέντρα πολιτισμού είναι η Πέρα Καλαμποκιά, που το πραγματικό της όνομα είναι .... Αθήνα (Athens!) και Δώθε Καλαμποκιά, ήγουν το Rochester, το οποίο έχει κόμπλεξ διότι πιστεύει ότι είναι η νέα αριστοκρατεία του Καλαμποκιστάν και επομένως θα φάει το αυτοαποκαλούμενο Αριστοκρατιστάν, δηλαδή το Chatham. Εννοείται ότι αμφότερα πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Τα υπόλοιπα τοπωνύμια αφορούν σε διάσπαρτα σπιτάκια ανά τα καλαμπόκια. Η αρτηρία μας είναι η Ι-55, παρακαλώ, που ενώνει το Σικάγο, δηλαδή τα Σόδομα και Γόμορρα, με τον Άγιο Λουδοβίκο (βοήθειά μας!) του Μιζούρι, από το οποίο μας χωρίζει ο Μέγας και Μοναδικός Μισσισσιπής!

Δόξα μας μεγάλη ήτο ο Άγιος Αβραάμ Λίνκολν (μεγάλη η Χάρη του!) τον οποίον καμαρώνουμε σα γύφτικα σκεπάρνια και λιβανίζουμε, ξεχνώντας επίτηδες ότι τίποτα δε βδελυσσόταν περισσότερο σ' αυτό τον πλανήτη ο Άγιος Λίνκολν, παρά το Καλαμποκιστάν! ΟΚ, και τον Αμερικανικό Νότο, αλλά από τους Γιάνκηδες, τα πρωτεία τα έχουμε εμείς στην αντιπάθεια του Αγίου Λίνκολν!

Πρόσφατα πάντως το Μουφ κι εγώ μετακομίσαμε στο κυρίως Καλαμποκιστάν (Springfield), δηλαδή γίναμε κανονικοί κατσικοπρωτευουσιάνοι. Συγκεκριμένα κατοικοεδρεύουμε λίγο πιο κάτω από το Νέο Καπιτώλιο του Ιλλινόι. Δυο δρόμοι παρακάτω είναι το Παλαιό Καπιτώλιο, έξω από το οποίο ανακοίνωσε επίσημα ότι βάζει υποψηφιότητα για πρόεδρας ο Άγιος Αβραάμ Λίνκολν και καμιά εκατονπενηνταριά χρόνια αργότερα ο Όσιος Μπαράκ Ομπάμα. Απόξω μάλιστα περνάει και η λαϊκή όπου αγοράζουμε ζαρζαβατικά δις εβδομαδιαίως το Μουφ κι εγώ, δεν πουλάει όμως παπυμιλλούδικα κουτάβια διότι δεν δίνει άδεια για τέτοια ο Πασάς, δηλαδή ο σερίφης.

Mount Rushmore, South Dakota:

Ένα άλλο πολύ έξυπνο που σκέφτηκαν είναι ότι πληροφορίες και ξενάγηση παίζει συνέχεια ο ειδικός κυβερνητικός ραδιοφωνικός των μεσαίων κυμάτων ΑΜ 1610. Αυτό ισχύει για όλους τους εθνικούς δρυμούς.

Ο δεύτερος που είδαμε σήμερα ήταν το Mount Rushmore στη Νότια Ντακότα. Παντού μας διαφημίζουν ότι ο Χίτσκοκ γύρισε εκεί την περίφημη σκηνή από την ταινία του North By Northwest:






Έχει φοβερά ξενοδοχεία πάνω στο βουνό που έχουνε ξύλινες καμπίνες για δωμάτια. Στο βουνό έχουνε σκαλίσει τα πρόσωπα τεσσάρων προέδρων των ΗΠΑ: Ουάσιγκτων, Τζέφφερσον, Θίοντορ Ρούζβελτ και Λίνκολν. Σας βάζω φωτογραφίες που έβαλα σήμερα από διάφορες μεριές, από μπροστά και από πίσω που φαίνεται μόνο το προφίλ του Ουάσιγκτων:










Το τοπίο του πευκόδασους γύρω από το Mount Rushmore:




Και η τοπική πανίδα που κυκλοφορεί στους δρόμους. Προσέξτε την πινακίδα, έχει πλάκα! 





Και φυσικά το Μουφ στο Mount Rushmore που ήταν διατεθειμένο να ποζάρει, πράγμα που εκμεταλλεύτηκα δεόντως αφού το κυνήγαγα σχεδόν δυο χρόνια να του βγάλω την τελευταία φωτογραφία μπροστά στο παλιό μου αυτοκίνητο για ευνόητους λόγους: 








Τελευταίος σταθμός του ταξιδιού ήταν στο La Crosse του Wisconsin, στις όχθες του Μισσισσιπή το σούρουπο: